Afgelopen zaterdag waren we gaan lopen met Chantal, Stuiter en Eska in Apeldoorn. Toen we terugkwamen viel het mij op dat Solo niet om eten kwam vragen en geloof mij, als er 1 vreetzak was dan was dat Solo wel. Het liefst vroeg die de hele dag om eten. Zondagavond zat hij bij Remy op schoot en die vond hem zo schokken. Ik nog gevoeld en het ging schokkend met de ademhaling. Maandagmorgen de DA gebeld en daar konden we 's middags terecht met hem. Die vond hem ook wel erg benauwd, dus ze wilden dat er foto's gemaakt werden op de hoofdlocatie. Dat is gebeurd en Solo is daar de couveuse ingegaan met zuurstof. Er bleek 150cc vocht achter zijn longen te zitten. Dit is weggezogen en opgestuurd voor onderzoek. De vraag was waar dat vocht vandaan kwam, dus later op de avond nog een echo om te kijken of het van zijn hart kwam. Dit bleek niet zo te zijn. Solo is toen een nachtje gebleven om nog wat zuurstof te krijgen. De volgende ochtend werden we gebeld dat Solo stukken beter was. Hij was niet meer benauwd en had goed gegeten. Om half 3 zijn we hem weer op gaan halen. Hij kreeg AB mee voor het geval het vocht toch door een ontsteking kwam.
Maar.......Solo was Solo niet meer. Liep een beetje door het huis, sliep veel en leek niet in zijn hum te zijn. Eten wilde hij ook nog steeds nauwelijks. 1e kerstdag leek hij weer wat in te trekken, maar minimaal. Je gaat jezelf ook afvragen of je er niet teveel op let en dingen ziet die er niet zijn. Gisteren 2e kerstdag zag je duidelijk wat meer intrekkingen en ik had al een idee dat het toch de verkeerde kant op ging. Ik had niet het idee dat de AB maar iets deed en daarnaast was het een crime om die te geven. Hij was nog niet echt benauwd, maar moest wel harder werken met de ademhaling. Uiteindelijk besloten om toch naar ouders te gaan. Toen we daar vandaan thuis kwamen was Solo duidelijk weer aan het schokken en intrekken. We hadden dus al besloten dat we vandaag weer naar de DA zouden gaan. We hadden het rondje met de honden gedaan en wilden gaan slapen. Solo wilde wel de trap op, maar leek de puf er niet voor te hebben. Ik heb hem toen naar boven gedragen en op bed gezet. Toen we er zelf inlagen kwam Solo even op mij en daarna op Remy staan. Een klagelijk miauwtje slakend. Toen bleek hij wel heel erg benauwd te zijn. Hij zat naar lucht te happen. We hebben toen de DA gebeld en hebben Solo opgepakt en zijn erheen gereden. De dienstdoende DA was dezelfde die hem maandag ook gezien had en zij schrok ook echt van hem. Hij was zo vreselijk benauwd geworden. We hebben toen besloten hem verder niet meer te laten lijden en hem te laten gaan. Om iets voor kwart voor 1 vanacht is hij ingeslapen.
We hebben hem weer mee naar huis genomen om Fedor Ivar en Gyzzmo afscheid te laten nemen. Erg emotioneel!! Gyzzmo dook gelijk een kast in en is daar de hele nacht niet meer uitgekomen. Ivar probeerde hem wakker te maken en stond dan hevig te kwispelen om ons vervolgens aan te kijken met een blik van "hij wordt niet wakker". En Fedor, die is gaan kijken, heeft toen een hele tijd bij mij gezeten af en toe naar het mandje kijkend. Uiteindelijk is ie er heen gelopen, even met zijn neus tegen Solo aan lopen duwen. Toen ik ernaast ging zitten legde hij heel voorzichtig zijn poot op Solo om er vervolgens naast te gaan liggen. Hij heeft bijna een half uur naast Solo gezeten en gelegen, is toen opgestaan en is niet meer gaan kijken.
Solo wordt vanavond begraven!
Lieve Solo
15 jaar geleden kwam je in mij leven als kitten van 10 weken oud
je wilde gelijk al dikke vriendjes worden met Gyzzmo
Die was daar niet zo van gediend in het begin, maar na een week mocht je samen met haar in het mandje.
Vanaf dat moment waren jullie onafscheidelijk.
Jullie lagen tegen elkaar aan op bed, op de bank en de mand
Dit duurde tot je 9e, toen werd je ziek.
Je bleek suikerziekte te hebben en onze toenmalige da heeft ons je een paar weken lang veel te veel insuline laten geven.
Je hebt weken in een hypo gezeten, maar je overleefde het en had gelijk geen insuline meer nodig.
Een half jaar later kreeg je weer hele hoge bloedsuikers en de insuline wilde maar niet aanslaan
We zijn toen een andere insuline gaan proberen (wat niet iedere DA wil)
Met behulp van het suikerkattenforum kwam je er weer zo goed bovenop dat je wederom zonder insuline kon.
Dit was de afgelopen jaren steeds zo. Dan had je weer insuline nodig, dan weer niet, maar je bleef altijd onze lieve knuffelkat. Elke avond zat je op schoot of bij ons, iedere nacht sliep je op bed.
Je werd ouder en de laatste anderhalf jaar heb je geen insuline meer nodig gehad.
Wel maakte je overal een steeds grotere pestbende van, je was niet meer zo heel netjes op jezelf en op je bak.
Afgelopen week werd je plots heel erg ziek. Wat je had weten we nu niet, maar wel dat het zo niet meer ging, je had het zo benauwd.
We hebben je moeten laten gaan.
Ik mis je vreselijk. Geen kat die spinnend naast me staat als ik achter de laptop zit, geen kat die loopt te zeuren om eten als ik in de keuken sta. Geen gespin op mijn schoot als ik op de bank zit. Ik mis je bekkie met die dracula tandjes. Ik weet dat we er goed aan hebben gedaan, maar god wat is dit moeilijk. Voornu vooral heel veel tranen. Straks hopelijk heel veel mooie herinneringen aan een geweldige kat, die ondanks zijn suikerziekte altijd onze kroelkat bleef!
Het ga je goed, je hebt nu rust!
http://youtu.be/wa_nJoCMyeo
